Piše: B.R.
Američki pisac Čarls Bukovski je rekao: „Prodati svoju dušu je lako. Kupiti je nazad, to je problem“. Engleski velikan Mančester junajted je najavom rušenja čuvenog „Old Traforda“ i građenja novog stadiona koji bi trebalo da primi 100.000 gledalaca “prodao dušu”, zarad bogaćenja onih koji taj klub uništavaju decenijama – većinskih vlasnika tima, američke porodice Glejzer.
“Projekat, procijenjen na dvije milijarde funti, predviđa kreiranje oko 92.000 radnih mjesta i izgradnju 17.000 novih domova u oblasti Velikog Mančestera. Očekuje se da će stadion postati katalizator za ekonomski i društveni preporod regiona”, navodi se u zvaničnom saopštenju kluba.
„Old Traford“ je izgrađen 1910. godine, a bio je svjedok promjene društva u Engleskoj i razvoja grada. Tokom njemačkog bombardovanja u Drugom svjetskom ratu teško je oštećen, a nakon rekonstrukcije dočekao je jednu od najboljih generacija tima iz crvenog dijela Mančestera – čuvene „Bazbijeve bebe“. Tvorac te ekipe, Ser Mati Bazbi stadionu je nadjenuo nadimak koji će ga pratiti narednih decenija – Teatar snova.
“Old Trafford – this is the Theatre of Dreams“, rekao je Bazbi. Danas, porodica Glejzer i manjinski vlasnik kluba zadužen za tzv. fudbalske operacije, kompanija INEOS, na čelu sa (navodno) velikim navijačem “crvenih đavola” Ser Džimom Ratklifom, te snove pušta niz vodu.
“Old Traford” je do 2005. prošao kroz veliki broj rekonstrukcija i modernizacija, a od tada – nije uložena funta. Iste godine kad je rađena posljednja modernizacija, klub je kupila porodica Glejzer. Pod njihovim vođstvom, jedan od najvećih svjetskih klubova upao je u dužničko ropstvo – svake godine 60 miliona funti odlazi na otplaćivanje starog duga, dok Glejzeri ubiraju profite.
Za to vrijeme, otupuštaju se radnici koji čine osnovu kluba (250 otpušteno prošle jeseni, planira se otpuštanje još između 100 i 200), trening centar Karington, kako je to sročio Kristijano Ronaldo, nije se promijenio od njegovog odlaska 2008. do ponovnog dolaska 2021. godine, cijene ulaznica su povećane, a rezultati su nikad gori.
Titule šampiona Engleske nema na vidiku već 12 godina, gotovo su dvije decenije prošle od kad se Junajted posljednji put popeo na krov Evrope, a šef stručnog štaba Ruben Amorim je ovogodišnju ekipu nazvao “najgorom u istoriji kluba”.
Da može drugačije da se operiše pokazao je i najveći rival “crvenih đavola” – Liverpul. Klub sa rijeke Mersi je rekonstruisao legendarni “Enfild”, proširio kapacitet tribina, pa sada zastrašujuća fudbalska tvrđava “redsa” predstavlja moderan stadion sa duhom “starih dana”. Isto su uradili španski velikani, Real Madrid i Barselona.
Kasna faza kapitalizma, gdje profit predstavlja ultimativnu nagradu, uzela je još jednu žrtvu. Decenija uspomena, trofeja i istorije biće uništena u ime “progresa”. Jugoslovenski evergrin “Maratonci trče počasni krug” je ’84 u jednoj rečenici opisao ono što danas uveliko živimo: “Druže, sve može da stane, ali progres ne!”
